O Boże, jak wielki jesteś Ty, jak mała jestem ja! Mała Tereniu, czysta duszo, módl się za mnie u Jezusa! Tak prosiła na modlitwie s. Maria Dulcissima Hoffmann SMI ze Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej, służebnica Boża, nazywana także Śląską Małą Tereską czy polską św. Teresą. Helena Joanna Hoffmann, później s. M. Dulcissima, urodziła się 7 lutego 1910 r. w Zgodzie (teren dzisiejszych Świętochłowic), a zmarła w opinii świętości, mając zaledwie 26 lat, w raciborskim Brzeziu.
S.M. Dulcissima nazywa świętą Teresę z Lisieux swoją duchową siostrą, wielką siostrą, wreszcie świętą siostrą. Karmelitanka z Lisieux towarzyszy Helence od dzieciństwa; prowadząc i wyjaśniając tajemnice wiary świętej, zapala dziewczynę do ratowania dusz dla Chrystusa. Święta Teresa przychodzi do Helenki we śnie, jak dobry pedagog posługuje się obrazami, które szczegółowo opisuje i wyjaśnia. Teresa pokazuje Helenie piękno Kościoła, zachęca do modlitwy i ofiary, zaprasza na drogę świętości, wyjaśniając znaczenie daru łaski i skutki grzechu. Święta karmelitanka pokazuje jej kwiecistą łąkę, na którą Helena za pozwoleniem Teresy może wejść, przechadzać się i zrywać przepiękne, kolorowe kwiaty różnej wielkości. Helena zachwycała się ich urodą, zauważa jednak, że są one otoczone wężami – widzi ich głowy z wysuniętymi językami. Święta Teresa wyjaśnia jej, że to są grzechy języka, i nie pozwala Helenie pójść w głąb łąki. Pouczenia duchowej siostry przekazywane w obrazach sprawiają dziewczynie wiele radości.
Siostra Dulcissima bardzo ceni sobie spotkania z duchową przyjaciółką, stara się być wierna jej wskazówkom i napomnieniom. Jej pragnieniem jest zostać świętą na prostej drodze obowiązku i ratować dusze dla Zbawiciela. Modli się za Kościół święty, za Ojca Świętego, kapłanów, za zgromadzenie, przełożonych, modli się też za dusze, które najbardziej tej modlitwy potrzebują. O mój Jezu, pozwól wszystkim moim współsiostrom świętymi być. Uczyń mnie wielką i pozwól mi pozostać małą. Pozwól mi pomimo wielkich cierpień wszystko z uśmiechem czynić. Pomóż mi dusze ratować; chcę pomagać i radość sprawiać. Pomóż mi moje obowiązki wiernie spełniać. Otwórz mi duchowe oczy, żebym jasno widziała. Pomóż mi dla wszystkich być i sprawiać dużo radości. Podaruj nam wielu nowych kapłanów i zakonnic. Strzeż naszego Ojca św., wszystkich kapłanów i przełożonych.
Zwyczajem s. M. Dulcissimy staje się podarowywanie duchowych kwiatów. Jezu, o, pozwól mi dużo duchowych kwiatów rozsypać. Chętnie modli się, składa ofiary i rozdaje duchowe kwiaty. W listach kierowanych do przełożonych niejednokrotnie dopisuje: Posyłam siostrze trzy duchowe kwiaty. Listy od młodziutkiej zakonnicy zaadresowane na matkę generalną są wielokrotnie wypełnione płatkami róż; wyższa przełożona zdaje sobie sprawę, że są to duchowe ofiary, jakie składa w jej intencji siostra marianka. Dulcissima odważnie kroczy drogą dziecięctwa duchowego i cieszy się ze spotkań z duchową siostrą. Wie, że dobry Bóg jest kochającym Ojcem. Ufa Mu i Jemu chce oddawać chwałę.
Moja dziecięcość ma się składać z zawierzenia Bogu i pełnego oddania się w ręce Boga. O, pozwól mi zawsze małą pozostać i moje „nic” uznać, i wszystkiego od Ciebie, Boże, oczekiwać. Nawet kiedy wpadnę w moje codzienne błędy, pomóż mi znowu powstać.
Jezu, każdego dnia chcę Ci na ołtarzu jeden świeży kwiat kłaść, który w ogrodzie mojej duszy wyrósł.
Kwiaty uwielbienia
Kwiaty żalu
Kwiaty wdzięczności i prośby.
A Ty, Jezu, zrób potem tak: ze wszystkich tych kwiatów uwiń wieniec wokół Twego Serca, ponieważ ze łzami w oczach mówię Ci, Jezu, przyjmij je od Twojej niewolnicy.
Wszystko z miłości dla Miłości!
O Jezu, jak bardzo pragnę z kapłanami dusze ratować; pozwól mi kapłanom pomagać.
S.M. Małgorzata Cur SMI
Comments are closed.