W dniach od 19 do 24 grudnia [1932] s. M. Dulcissima odbyła rekolekcje prowadzone przez ks. wikariusza [Ignacego] Rembowskiego. Prowadziła wtedy zapiski, w których czytamy między innymi:
„Nie powinno się poddawać nastrojom, ponieważ jak długo człowiek żyje jest poddany zmianie, raz radosnej to znów smutnej, ale nasze uczucie powinno nas prowadzić do Boga. Ja, jako siostra Maryi Niepokalanej, służebnica Boża, powinnam być nosicielką Chrystusa, cały dzień powinnam myśleć tylko o Bogu we wszystkim co czynię. Nosicielką Chrystusa powinnam być dla mego bliźniego, jego przyprowadzić bliżej Boga. Powinnam być» śpiewaczką «. Moja dusza powinna wyśpiewywać radośnie z powodu wszystkich dobrodziejstw Bożych. Świat jest dla nas tylko mostem, po którym idziemy, nie wolno nam budować na nim domu. Modlić się znaczy: kochać Boga jak dziecko, być całkowicie napełnionym i przenikniętym Bogiem. Modlitwa jest tęsknotą za Bogiem.
Jako zewnętrzne ćwiczenia pokutne zanotowała:
„Wszystko, co mi Bóg ześle, chętnie i z gotowością przyjąć. Obowiązki stanu na miarę swoich sił dobrze wypełnić. Życie wspólnotowe jest również pokutą. Niechęć i nieprzychylność przezwyciężać. Praktykować małe umartwienia. Czego uczę się od Jezusa? Miłości, łagodności, dobroci, krótko: wszystkiego, czego potrzebuję. O Boże, jak wielkim jesteś! Jak mała jestem ja!”
W tym samym miesiącu napisała:
„Pomóż mi Jezu, żebym lot orła osiągnęła, nie pozostawała zawsze siedząc na ziemi jak kuropatwa. Daj, by moja wola była mocna! Czemu służy dobra wola, jeśli nie jest dość mocna, by przynieść ofiarę? Nie tylko słowami, nie! pozwól mi czynami sprawić radość Tobie i Maryi! O Jezu, pozwól mi być wielką i pozostać małą! Trzykrotnie Święty Boże, jeśli Twoją najświętszą wolą jest, bym jeszcze więcej cierpiała, wtedy chcę jeszcze więcej znosić.
Godną mój Jezu, przyjąć Cię w Komunii świętej nie będę nigdy. Ponieważ, gdybym była tego godna, wtedy Komunia święta byłaby dla mnie niekonieczna. Prawdziwym męczeństwem jest, gdy żyje się między bojaźnią i nadzieją. Cieszę się i cierpię, śmieję się i płaczę. W tym roku (1932), o Jezu, cierpię duchowo o wiele więcej. Czy to zależy ode mnie? O Jezu i Maryjo pozwólcie mi być prawdziwą zakonnicą.
O Jezu, jak bardzo pragnę z kapłanami ratować dusze dla Ciebie! Pozwól mi pomagać kapłanom! Jezu, błogosław spowiednika, jego trudy i tych wiele słów pocieszenia i pozwól, aby nic nie zginęło z mojej winy! Dałeś mi wielką łaskę bycia chrześcijanką. Podaruj mi szczerość, wspaniałomyślność, męstwo i jasne samopoznanie.
O Jezu, pomóż mi uprosić dla każdej mojej współsiostry jedną duszę z czyśćca! Nikt nie rozumie mojej choroby, wszyscy stają przed zagadką; nikt nie może tej zagadki rozwiązać. Nikt nie zna mej tęsknoty, mojej tęsknoty za niebem. O Maryjo, uformuj moją duszę do żywego Magnificat!
Dziś znów dopięłam swego, byłam nieposłuszna. Wzywano mnie, bym poszła do rozmównicy, kilka pań chciało mnie zobaczyć, tak mi powiedziano. Odpowiedziałam krótko, bez zastanowienia:» Nie jestem przecież w teatrze «i odeszłam. Widzisz, Zbawicielu! Później poznałam, co zgubiłam dla mej duszy. Było za późno.
Chciałabym o Jezu, być nową ofiarą; czy tak ma być? Ponieważ zasadniczo jesteśmy wszyscy duszami ofiarnymi. Dlatego powinniśmy iść za Tobą na Golgotę. O Duchu święty, Ty nieznany Boże dzisiejszego świata, oświeć naszych księży i daj im słuszne słowa, by uratowali wiele dusz!”
Oblubienica Krzyża
o. Josepf Schweter CSsR
Comments are closed.